تو قرآن پاکم کلام خدایی تو پاکی و حقی ز اوهام جدایی
تو را هر که خواند و به اجرا گذاشت به جنت یقیناً خدایش گذاشت
"ولی"عهد کرده تو را در عمل خدا دور کنادش ز مکر و دغل
میان تمام اسامی و یا صفات این کتاب آسمانی، نام «قرآن» بیشتر از نامهای دیگر آن رواج دارد. و امروزه در سرار گیتی این نام برای کتاب الله شناخنه تر است. به همین دلیل این نام را بیش از اسامی دیگر در قرآن مجید و احادیث وجود دارد. این نام را نه رسول الله صلی الله علیه و سلم و نه یاران با وفایش بر این کتاب نهاده اند. بلکه الله متعال آن را برای گفتار بی بدیلش برگزید. در سوره بروج می خوانیم:
بَل هُوَ قُرآنٌ مَجیدٌ فِی لَوحٍ مَّحفُوظٍ.(۲۱ و ۲۲). بلکه این قرآن بزرگواری است.(و) در لوح محفظ است. و همچنین در سوره قیامت آیه ی ۱۷ و ۱۸ - اعراف:۲۰۴ - نیز این نام صراحتاً یاد شده است.
قرآن مصدر است و از لغت قرأ به معنای خواند گرفته شده است.
و در تعریف: به کلام الله متعال که بر رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم نازل شده و تلاوت آن عبادت می باشد و به صورت متواتر نسل به نسل به ما رسیده که با سوره ی فاتحه شروع شده و با سوره ی ناس پایان می یابد را، قرآن گویند.
اسمهای دیگر قرآن
۱- الکتاب: (لَقَد أنزَلنَا إلَیکُم کِتاباً فیهِ ذِکرُکُم .... ألآیة). انبیاء:۱۰.
۲- الفرقان: (تَبارک الَّذی نَزّلَ الفُرقانَ عَلی عَبدِه لِیکُونَ لِلعَالَمینَ نَذِیراً). فرقان:۱.
۳- الذکر: (إنّا نَحنُ نَزّلنَا الذِّکرَ و إنَّا لَه لَحَافِظُونَ). حِجر:۹.
۴- التنزیل:( و إنّه لَتَنزیلٌ رَبِّ العَالَمِینَ). شعراء:۱۹۲.